25 de Novembro Día contra a violencia machista
PROXECTO 25N19. Non cales, cóntao!
PRESENTACIÓN PARA AS CHARLAS 25N19
25N18 NO IES FÉLIX MURIE. NADA QUE CELEBRAR!
O machismo atravesa pantallas
25N18 NO IES FÉLIX MURIEL. NADA QUE CELEBRAR!
Lixístrata no 25N18
25 novembro 2017. O diario das fillas dos días.
Son muller, libre e viva, sempre!
25 de novembro 2016. Máis alá da violencia machista existe unha vida digna para as mulleres
25N. O MACHISMO MATA
A casa azul
Rosa tiña 20 anos e non era fermosa nen nada. Movíanselle, moito e nervoso, os ollos grises. Tiña o labre superior fino coma o gume dunha navalla de afeitar. O inferior caíalle, pendíalle, groso, gris, rogoso, coma unha mazá muchada. Vivía na aba da montaña, xustamente ao saír da cidadde, no lugar ermo onde erguen o lombo tímidamente, coma animais rastreiros, as chouzas dos mendigos. Había un ano que vivía amigada co Portugués.
-Portugués, téñoche que decir. Estóu en estado.
O Portugués cala. O Portugués ten un bigode imbécil. O Portugués cuspe por un dente.
-Estás en estado. Non é?
Rosa treme. Rosa cai coma un arboriño abatido. E íl di_
-Non fága-las comedias. Compre que vaias á Casa Azul.
Ela érguese. Rosa vai e érguese. Rosa érguese nun chouto e agarra ao Portugués polas lapelas, descobríndolle o peito peludo, estreito.
-Á Casa Azul? Á Casa Azul, Portugués?
-E logo por qué non? Irás á Casa Azul. É o costume.
-Non sei o camiño.
-Ti xa sei que che gostaría non ir, e quedarmos coma porcos, dispensando, cos da Casa Azul.
-Teño medo.
-Iso xa. Non ías ti ter medo? Iso xa. Pero sabes qué máis? Tes que ir. E non lle deas voltas. Ademáis a Casa Azul é fremosa. Ten dúas torres traslúcidas e a lús entra polas paredes e alí as mulleres son felices.
-E ti como é que o sabes?
-Pregúntallo ás mulleres do barrio. Dinno todas.
-Portugués, escoita unha cousa. No teu pobo tamén van as mulleres á Casa Azul?
-Non.
-E logo por qué queres que vaia eu?
-Porque ti es de eiquí. Ouviches? E eiquí van as mulleres á Casa Azul en canto preñan. Está? É o costume.
-Pero ninguén o manda. Ninguén o manda. Eu teño medo e non vou.
Rosa agacha a cabeza, morde o groso labre de abaixo. Chora. Unha raiola de sol ledo, de mañá, entra por unha regandixa e incide sobre a cama desfeita onde xace o Portugués. Rosa espeta o papo no peito. Logo abre moito os brazos e move os dedos da mao freneticamente e berra:
-Sodes unha presa de cagados… Non hai homes no barrio. Sodes mariolas. Estades todo o día deitados, mentres as vosas mulleres se desfán os riles apañando nas colillas. Vivides de señoritos, queréde-lo caldo con sustancia, traballades un día por somana, mallades en nosoutras cando vos peta… E nós calamos. As mulleres a calar. E de cada vez que empreñamos, veña, á Casa Azul; espelirse… Non tedes vergonza. Non sodes homes. E escoita isto: non vou á Casa Azul. Eu ríome do costume.
O portugués blasfema. Dálle, ademáis, unha losqueada a Rosa. Despois ela cai no chao e bárreselle o senso por segunda vez. O Portugués cuspe de lado e bícaa nos ollos. Pasa un pouco tempo e ela esperta.
-Teño que ir, Portugués?
-É o costume.
-Portugués, e se nós desfixéramo-lo costume, se o romperamos, si construiramos un costume novo?
-Ti toleas. Imposíbel. As mulleres, ao empreñaren por primeira vez, teñen que ir á Casa Azul.
-Bueno, pois logo vou á Casa Azul. Adeus…
-Non tardes moito.
E Rosa foise por un camiño ancho e lisiño. Foise polo acostumado camiño da Casa Azul.
XL Méndez Ferrín. O crepúsculo e as formigas